แรงพยาบาท ไฟปรารถนา

 “บอกเหตุผลดีๆ ให้ผมฟังสักข้อหน่อยสิว่าทำไมเงินเดือนหนึ่งแสนบาทมันถึงไม่พอ” นาคินทร์ถามเสียงเหยียดเพราะไม่เคยคิดว่าสาวสวยตรงหน้าจะคิดขอขึ้นเงินเดือน

“เหตุผลของฉันง่ายมากค่ะ เพราะคุณใช้งานฉันเกินหน้าที่ที่ระบุในสัญญา” คำตอบของเธอทำเอาปากได้รูปขยับขึ้นน้อยๆ หัวเราะเสียงต่ำในลำคอและส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้คู่สนทนา ถึงคนพูดจะไม่แจกแจงรายละเอียดเขาก็พอจะเดาออกว่าเธอหมายถึงอะไร

“เท่าไรล่ะที่คุณอยากได้” นาคินทร์ลุกขึ้นเต็มความสูงและเดินอ้อมมาหยุดอยู่ข้างๆ ตาสีนิลหลุบลงมองร่างสมส่วนตั้งแต่หัวจดปลายเท้าราวกับกำลังประเมินราคาสินค้าตามแบบฉบับของนักธุรกิจ

“ก็ไม่มากไม่น้อยหรอกค่ะ แค่เดือนละห้าแสน ขนหน้าแข้งคุณคงไม่ร่วงหรอกมั้ง” คนถูกถามลุกขึ้นเผชิญหน้าและตอบเสียงฉะฉาน มองเขาอย่างถือดีราวกับตัวเองอยู่ในฐานะที่จะต่อรองได้

“ห้าแสนเชียวเรอะ! มากไปหน่อยมั้งสำหรับของที่มันไม่ค่อยสดใหม่ เงินขนาดนั้นผมเอาไปเลี้ยงเด็กสาวๆ ได้ตั้งหลายคน คำตอบของผมคือไม่” นักธุรกิจหนุ่มตอบเสียงต่ำ ริมฝีปากส่งยิ้มหยามเหยียดให้เธอเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีข้อต่อรองอะไรที่จะใช้งัดข้อกับเขาอีก

“โอเคค่ะ งั้นฉันจะไปขอกับคุณอัครหรือคุณนัครแทน ฉันมั่นใจว่าพวกเขาคงยินดีที่จะจ่ายตามที่ขอ ความจริงฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากคุณมากอยู่แล้ว แต่ที่มาเสียเวลาถามเพราะเห็นว่าเราเคยนอนด้วยกันมาก่อน ฉันไม่อยากจะทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาคุณน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” 

คำพูดจากพยาบาลสาวทำเอาตาของคนฟังวาววาม เขาคว้าข้อมือของเธอและกระชากร่างนุ่มเข้ามาในอ้อมแขน 

“เป็นบ้าอะไรของคุณ ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นผู้หญิงหิวเงินขึ้นมา ไอ้ที่ได้ไปยังไม่พออีกเรอะถึงจะเร่ขายตัวไปทั่วน่ะ” นาคินทร์ตะคอกด้วยความเกรี้ยวกราด

“เมื่อก่อนก็พอค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าคุณไม่คิดจะจ่ายก็อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย!”หญิงสาวบอกเสียงเครียดพอกันและพยายามสลัดตัวออกจากการเกาะกุมแต่วงแขนราวกับปลอกเหล็กกลับรัดแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

“ไม่ คุณเป็นเมียผมนะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้เมียของตัวเองไปยุ่งกับคนอื่นหรอก โดยเฉพาะถ้าคนคนนั้นเป็นน้องชายของผม” ริมฝีปากได้รูปพึมพำชิดเรือนผมนุ่มสลวยพลางกอดจนเธอขยับไม่ได้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่คนอย่างเขาจะอึดอัดหนักใจมากมายเท่ากับเวลานี้ เวลาที่หวาดกลัวว่าจะสูญเสียคนในอ้อมแขนไปให้กับน้องชายร่วมสายเลือด 

“งั้นก็เลือกมาว่าคุณต้องการจะจ่ายฉันแบบไหน ระหว่างครั้งละห้าหมื่น หรือเดือนละห้าแสน” ปานตะวันบอกเสียงสั่นขณะหันหลบใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงซุกไซ้พวงแก้มและลำคอระหงราวกับคนหิวกระหาย

“คุณมันโสเภณีชัดๆ” นาคินทร์คำรามบอกพลางสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดสีชมพูตัวนั้น ลูบไล้แผ่นหลังเนียนและปลดตะขอบราอย่างห้ามใจไม่ไหว ไม่ว่าจะบอกตัวเองว่าผู้หญิงในอ้อมแขนเป็นศัตรูแต่ทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ ความตั้งใจของเขาก็สั่นคลอนทุกที

“ฉันทำทุกอย่างเพื่อ... ความสะใจค่ะ” พยาบาลสาวรีบเปลี่ยนคำพูดท้ายประโยค กลืนคำว่า ‘ลูก’ ลงไปในลำคอแห้งผากขณะที่ถูกดันถอยหลังไปหาประตูห้องทำงานก่อนจะได้ยินเสียงคลิกเมื่อมือหนากดล็อก ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถูกลากกลับไปยังโต๊ะทำงานและยกขึ้นไปนั่งหมิ่นเหม่ที่ขอบโต๊ะไม้สักทองราคาแพงลิบลิ่ว

“ถ้าจะมีอะไรกัน คุณต้องจ่ายมาก่อน” 

      ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ไว้ให้พิจารณากันด้วยนะคะ 

                           ติดตามพูดคุยกับนักเขียนได้ทางแฟนเพจนะคะ